PLGA
Spośród wszystkich biomateriałów poli(laktydo-glikolid) (PLGA)
okazał się najbardziej obiecującym materiałem wykazującym ogromny potencjał do zastosowania jako nośnik leków lub tworzenia rusztowań w inżynierii tkankowej. PLGA ma także długą historię zastosowania w medycynie w postaci biodegradowalnych szwów chirurgicznych. Główną zaletą PLGA jest to, że ulega on całkowitej biodegradacji w środowisku wodnym, a jego hydroliza prowadzi do kwasu mlekowego i kwasu glikolowego, produktów naturalnie występujących w organizmie.
Pod ogólną, szeroko stosowaną nazwą PLGA, poli(laktydo-glikolid), kryje się w rzeczywistości szereg materiałów o bardzo różnorodnych właściwościach.
W zależności od udziału odpowiednich komonomerów tj. laktydu i glikolidu, można uzyskać materiały o różnej mikrostrukturze łańcucha, co bezpośrednio przekłada się na zróżnicowany czas degradacji np. PLGA o stosunku LA/GA wynoszącym 50/50 charakteryzuje się znacznie szybszym tempem degradacji i bioresorpcji, aniżeli PLGA o stosunku LA/GA wynoszącym 70/30. Najdłuższy czas degradacji będzie charakteryzował PLGA o stosunku LA/GA wynoszącym 85/15. Kolejnym sposobem zmniejszenia lub, jeśli to konieczne, zwiększenia tempa degradacji jest zwiększenie/zmniejszenie masy cząsteczkowej syntezowanego polimeru. Prosta metoda syntezy pozwala na łatwą modyfikację właściwości materiału. W taki sposób można otrzymać wachlarz produktów, charakteryzujących się różnym czasem degradacji w celu dopasowania do indywidualnego przypadku.
PLGA zyskał znaczną popularność wśród różnych polimerów opracowanych do zastosowań biomedycznych, ze względu na istotne cechy, m.in. biokompatybilność, możliwą do zaprojektowania szybkość biodegradacji (w zależności od masy cząsteczkowej i stosunku komonomerów) biodegradowalność oraz zatwierdzenie przez Food and Drug Administration (FDA) i Europejską Agencję Leków do zastosowań klinicznych.
